When an unusual building appeared overnight in a remote northern Cape community in the 1970s, and disappeared a few weeks later, it seemed to point to a series of baffling existential overlaps.

Some individuals claimed that occasionally they found themselves on the other side of a restive civil war divide, in identity embodiments that were highly contrary versions of themselves. In other cases, absurd social situations seemed to mock ‘normal reality’ by alternating with it. When a small-town journalist reported on the events, his quiet life became cruelly disrupted by unwanted attention.

Were these accounts imagined or real? Real enough to the eyewitnesses.

Traumatised and adrift, the journalist wrote up his story in reportage style when a childhood friend invited him to recuperate on her farm. He believed he had narrowly escaped the disappearance of an entire region – a place nobody has ever heard of – and its people, including the love of his life. As the mystery unfolds, with an aura of retrieved memory, the narrator’s lost love becomes an increasingly evocative presence. The Equality of Shadows is a compelling novel – in some places uproariously funny, in others filled with deep pathos – about the vagaries of identity, love and time.

Op 'n dag in die vroee sewentigs bemerk 'n afgelee Noord-Kaapse gemeenskap 'n gebou in hul midde waar voorheen net 'n stuk braakgrond was. Drie weke later verdwyn die gebou . . .

Lees ook oor die vreemde werklikheid van mense wat meer as een maal lewe, oor die jong man wat so skaam is dat hy nie op foto's kan vertoon nie, en oor die intense liefdesverhouding van 'n paartjie wie se lewenspaaie net vir 'n paar sekondes gekruis het.

Die poesie is per definisie iets buitengewoons, dit is waaraan Charl-Pierre Naude se digkuns by uitstek gestalte gee. Die poesie is ’n ander manier van kyk – die metafoor laat jou iets deur die lens van iets anders sien, en so word die wereld nuut, iets wat van voor af ontdek moet word. Die poesie, wys Naude, is iets wat algemeen aanvaarde waarhede problematiseer, dit vreemd maak sodat dit weer beleef kan word. In Naude se poesie is die vreemde belangrik. Vreemde ruimtes, word betree om dit wat bekend is te herontdek, deur as’t ware van buite na binne te kyk. Op hierdie manier besin die digter oor onder meer sy plek in Afrika, oor die verwerking van ’n Europese oorsprong, sy geplaastheid in ’n klein minderheidstaal, oor die praktyk van poesie-skryf en die soeke na insig wat verby eenvoudige digotomiee streef. Hierdie digterlike besinnig loop dikwels uit op ‘n besef van die waarde van die vlugtige, die efemere, die nie-vaspenbare.