Die basiese gegewe van die roman is ’n boeiende klein menslike drama, naamlik die ontstaan en afloop van ’n liefdesvierhoek: Die verhouding tussen Die Skrywer en Geliefde loop op die rotse omdat Die Skrywer betrokke raak by Die Vrou. Die Man, eksgeliefde van Die Vrou, tree ook tot die verhaal toe wanneer daar ’n verhouding tussen Geliefde en Die Man ontstaan.

In hierdie bundel kom 'n veelheid van temas aan die bod - 'n vervloe jeugwereld, die verhouding tussen ouer en kind, reise, die skryfproses, die dood van 'n bekende sanger. Maar bowenal is dit 'n bundel oor die liefde, weliswaar in 'n volgehoue mineurtoonaard. Die titel dui reeds op 'n einde, op aankruipende donkerte. Die meeste gedigte handel oor die skipbreuk van 'n liefdesverhouding en die verwerking van die pyn van verlies, onder meer deur daaroor te skryf.

Hierdie keur uit die digter se reisverse lewer bewys van haar ruim verwysingswereld en plaas die fokus op die mens as reisiger, uit eie wil en teen wil en dank. Die bundel doen verslag oor reisindrukke, maar die bestemming is telkens die ruimte vir emosionele en rasionele verwerking van menslike ervaring (reiswaarneming, dus, wat dikwels teruglei na die self). In die sin sluit die bundel aan by die werklike groot reisbundels binne die literatuur, veral internasionaal.

Hierdie lywige bundel is ’n keuse uit Joan Hambidge se oeuvre deur die skrywer self. Dit is 'n kritiese seleksie uit digkuns wat hoofsaaklik handel oor reis, die liefde, familieskap – en eensaamheid. Joan Hambidge is professor in Afrikaans en Kreatiewe Skryfwerk aan die Universiteit van Kaapstad, waar sy 'n MA-kursus in Kreatiewe Skryfwerk aanbied. Benewens digter en akademikus, is sy ook ’n gereelde boekresensent en skryf sy rubrieke oor letterkunde en films.

Hannah se speurtog dek ook die soeke na Lizelle. Was sy die liefde van Hannah se lewe, en wat sou van haar geword het? Die roman word eweneens 'n teoretiese besinning oor stories en hoe ons, soos Zizek beweer, fiksie behoef om by die self uit te kom.

Hierdie uiters volwasse bundel reis op uitgebreide paaie na wat die wese is van die digkuns. Die digter is in konstante gesprek met die woord en die moontlikhede wat die woord bied. Haar vermoe om die woord se wisselende buie, in gesprek met ander woorde, raak te sien en te benut, is nog nooit so suksesvol aangewend nie. Met 'n meer liriese aard, toeganklikheid en innige menslikheid is Indeks 'n hoogtepunt in Hambidge se oeuvre.