Hierdie poësie gaan oor verhoudings en patrone. Tussen mense, tussen mens en omgewing, tussen getalle en geloof. Dit is ʼn bundel oor broosheid, struktuur en verval. Weerloosheid en weerbaarheid van mens en landskap word geteken, daar word gekyk na die kwesbare samehang van die geheel en na onregte op sosiale vlak.

Die digter pak ʼn kronkelende reis aan na die onsekere tussenruimtes van bestaan. Die verse verken bekende kunstenaars aan die hand van persoonlike belewenisse, (en andersom).

Om die Ander te besoek is om die Self te begin ontsyfer.