Los Donkies is ’n heruitgawe van H.S. van Blerk se aangrypende verhaal van die ‘los donkies’ van die Depressiejare. Dit gaan oor die houtryers wat hul bestaan gemaak het deur die aanry van hout uit die Bosveld na die delwerye in Barkly-Wes se wereld. Hulle en hul gesinne, sukkelaars almal, word op ’n manier geteken en ingekleur dat jy weet: die skrywer ken armoede en teleurstelling. Humor is daar baie, maar mens lag met ’n seer in jou hart vir arme ou Mankjapie se drome van rykdom, vir haaslip-Stoffel se smagting na liefde en aanvaarding, en vir oom Joppie se verlore stryd teen die Satan in sy eie huis. ’n Meester van dialoog beskryf die skade, die skande, die ongenaakbaarheid en die onopgevoedheid wat saamloop met uiterste armoede met humor en deernis.

Naas Ferreira is 'n maer seun van so veertien, vyftien jaar; ’n seun met ’n honger gesig en oe wat plattrek van die gedurig in die skerp sonlig kyk. Maar dit is nie al aan hom wat opval nie. Eintlik sien mens heel eerste sy kort nek, sy hoe borsbene en die groot bult onder sy hemp op die skof van sy rug – die boggel wat hom in die oe van sy stief-familie op die plaas Doornrug ’n monster, 'n gedrog, 'n aapgesig maak. Maar op Doornrug gebeur geheimsinnige dinge – onverklaarbare dinge wat reeds lank voor Naas se koms die verhouding tussen die Lospers, die Bodemers en die Davels versuur het. Waarom is dit so al of Oemfaan, die spierwit bul met sy nors gevreet, dwarsdeur hom kan sien? Wat beteken die die bose gesig en die koue oe van die ou man Mtwetwe? En Cornelia? Het die mooie Cornelia dan twee persoonlikhede? Die een Cornelia het hy lief … maar die ander; die een wat saans oor Doornrug se werf dwaal …