Die verhaal van 'n slavin wat as die enigste oorlewende van 'n mislukte ekspedisie in die hart van Afrika haar terugtrek in die hol stam van 'n kremetartboom. In toenemende verlatenheid herleef sy haar vroeëre bestaan: hoe sy as kind in haar tuisdorp gevange geneem en weggevoer is, haar lewe in 'n hawestad aan die ooskus as dienares van verskillende meesters, haar reis saam met haar laaste eienaar en beskermheer, haar lewe in die kremetartboom.

Hierdie belangrike Afrikaanse roman is reeds in verskeie ander tale gepubliseer, o.m. in Engels deur J.M. Coetzee. Die Italiaanse vertaling word bekroon met die Grinzane Cavour-prys in 1988 en in 1995 word die Franse vertaling verwerk vir die verhoog en opgevoer in die Thèâtre de l'Ante in Parys.

"Solank Afrikaans bestaan, sal dié boek waarskynlik die essensie daarvan bly verwarm." – Antjie Krog

n Keur uit al die digbundels van hierdie Hertzopgpryswenner, een van die heel belangrikste skrywers in Afrikaans. Die skrywer het self die keuse van 137 gedigte uit haar sewe digbundels gedoen.

A slave woman is the only survivor of a failed expedition into the depths of Africa. She shelters in the hollow trunk of a baobab tree where she relives her earlier existence in a state of increasing isolation.

How she was captured in her hometown and taken away as a child, her life in a harbour city on the eastern coast as servant to different masters, her journey with her last owner and protector, and her life in the baobab tree.

Hierdie roman het as verteller 'n eenkantvrou en oujongnooi wat (op 'n plattelandse dorp in die eerste deel van die twintigste eeu) terugkyk op haar lewe – as 'n versorgster in gegoede witmense se huise, eers as hulp met kinders en later vir oumense en sterwendes. Sy vertel van die insig in die dood wat sy so by die baie sterwendes gekry het. Dan raak sy ook uiteindelik sterwensbegeleidster vir Abjater, 'n man wie se goue lag sy in haar jongdae bewonder het, iemand wat vir haar soos 'n "uitverkorene" gelyk het. So peins die verteller aan die einde van 'n lewe waarin sy, soos sy elders se, "by die dood ingeboek" was: "Miskien het ek met die dood getrou, kom dit by my op ... maar nou raak ek sat vir hom. Hy bly my pal besoek. Hy bring net woeligheid."

Wearily, I take the path to the river, there in the cool to fill my being with the sounds of my sister-being, to refresh myself in the modest scents of pigeonwood and mitzeerie, to let my gaze end in a tangle of monkey ropes and fern arches and the slowly descending leaves, and to find rest, all day long, all night long.

A young slave girl accompanies her owner on an expedition into the African interior in search of a mythical city. In unfamiliar terrain, the party gets lost. One by one, our narrator's companions disappear, leaving her to take refuge in the hollow of a baobab tree. There, she finds the space and will to reflect upon her life's journey, telling her story to the boabab itself. This powerful fable, translated from Wilma Stockenström's original Afrikaans by Nobel Prize-winner J. M. Coetzee, is a remarkable portrait of dislocation and empowerment. It is also a brilliant insight into Cotezee's craft as a writer.

Sedert Spesmase in 1999, is Hierdie mens Wilma Stockenstrom se eerste digbundel in 14 jaar. Die toonaard is verfrissend speels en lig, die verse meesal kort en gestroop tot die essensie. Dis toeganklike verse, gekenmerk deur ’n ironiese inslag, en fokus op momentopnames tipies van die later lewe. Die bundel staan dan ook in die teken van afskeid neem, en 'n sterk bewussyn van die onvermydelike naderkom van die einde van die lewe. Met so 'n gelade onderwerp soos die dood word daar speels omgegaan. Daar is 'n duidelike opmerksaamheid oor die proses van ouer word, van swakker word, maar daar is geen swaarwigtigheid, geen tranerigheid. Alles staan eerder in die teken van ’n ironiese self-beskouing, ’n belee aanvaarding van die onontkombaarheid van die slopingsproses.