"Elke gedig is ’n uiting van die sibille. "Die woorde deur Sowjet-digter Marina Tswetajewa eggo in Juanita Louw se debuutbundel, In die grot van die sibille, waar digkuns gelykgestel word aan die magiese woord wat deur die mitologiese profetes in haar grot gespreek is. Die leser gaan as't ware die grot binne waar klankryke, evokatiewe verse met droomagtige, eksotiese beelde die menslike kondisie belig. Louw werk met fassinerende stof uit ander kulture wat op prikkelende manier ontgin word.

Die geel kafee het oorspronklik in die 1980's onder Koos Kombuis se skrywersnaam Andre Letoit verskyn. Met die publikasie van hierdie gedigte was die Nuwe Suid-Afrika nog net 'n pypdroom. Toe hy vir die eerste keer “weer hierdie ou poems... deurlees,” skryf Kombuis in sy voorwoord by die tweede druk, het twee dinge hom opgeval: hoe hy al hoe nader aan sy loopbaan as liriekskrywer beweeg het en hoe Eurosentries die digbundel was. “Maar," voeg hy by: “... dalk, wie weet, dien dit as inspirasie vir jong digters en skrywers vandag.”

Die toneelstukke in hierdie boek kan met groot vrug in die klaskamer gelees en bespreek word, maar hulle is eintlik bedoel om opgevoer te word. Daar is iets vir elke smaak; skreeusnaakse geheime en misverstande tussen mense, die bekoring van Afrika-legendes en self 'n besoek van 'n ander planeet af. Om the help om elke toneelstuk beter te verstaan, is daar ook verklarings van moeilike woorde, interessante vrae en 'n hele verskeidenheid van aktiwiteite rondom die tema van die stuk.

Breyten Breytenbach se nuwe bundel is in 'n sekere sin 'n terugskouing op die lewe en die digkuns van die digter en het sterk outobiografiese elemente. Die tema van verganklikheid en oud-word loop sentraal, en daarmee saam die wisseling van plek en landskap. Die deernis en empatie met die mens en sy vreemde lewensverlope is aangrypend. Nog selde by hierdie digter het die landskap so 'n primere en so 'n verhelderende rol gespeel as in hierdie bundel.

Ettienne Leroux en Ingrid Winterbach het begin briewe uitruil in 1966 wat gelei het tot die publikasie van een van Leroux se persoonlikste en geheimsinnigste werke, 18-44. Amper vyftig jaar later word Leroux se briewe deur Philip Snyman ontdek, ‘n afgedankte joernalis wat probeer om die pad na herstel te vind na die dood van sy meisie en die ineenstorting van sy loopbaan.

Hoe dieper Philip egter in die briewekorrespondensie delf, hoe meer raaisels en geheime boodskappe ontdek hy. Dit lei hom na ‘n onverwagse, tragiese verkenning, nie net van Leroux nie, maar ook homself.

Hy raak al hoe meer obsessief. Hy praat met homself en skryf rye en rye getalle neer waarin hy insiggewende ooreenkomste sien. Teen hierdie tyd kan niks meer as die waarheid aanvaar word nie, en moet die leser saam met Philip die raaisel probeer oplos.